موقعیت:

موقعیت ها ملاک افتخار و امتیاز نیستد. این اشتباه است که انسان زمانی که با امکاناتی همراه باشد، آن موقعیت را خیر و خوب می داند و احساس می کند که دنیا به او روی آورده است و شاد و با نشاط است. همچنین صحییح نیست زمانی که امکاناتی از او گرفته می شود ویا همراهانی ندارد و تنهاست ویا دچار رنج و مریضی است احساس کند که موقعیت بدی را گرفتار شده است. و احساس کند که مبتلای به بدی شده است. و زندگی را بر خود تاریک بداند.

اگر زندگی را در محدوده دنیا تفسیر کنیم و زمانی که آرزوهایمان را متناسب با این دنیا تنظیم کنیم خیر و شر را متناسب با امکانات و موقعیتهای از دست داده و به دست آورده تفسیر می کنیم. زمانی که  هدف، عبودیت حق باشد با این توضیح که موقعیت های مختلف، حرکتی  در وجود انسان ایجاد نکند،  در این صورت موقعیت ملاک نیست بلکه فرصتی است برای رسیدن به ان هدف والا، در این صورت او بند موقعیت ها نمی شود و رضا و عدم رضایش در گرو موقعیت ها نیست بلکه او در هر موقعیتی با همراهی که با وحی دارد مسلط برخورد می کند و می داند که با شروعش پیروز است و با این نگاه در هر موقعیتی به دنبال مهم ترین کار در لحظه است که از وحی الهام گرفته است. در هر لحظه و شرایطی خیر بودن را می فهمد و همراه است چون می داند و می تواندبهترین  بهره­ها را ببرد.

موفقیت و پیروزی:

مهم ترین عنصر موفقیت، رضایت و خشنودی است. انسان که از کار خود خشنود است، احساس موفقیت می کند. زمانی که خشنودی او با رضایت پروردگار گره خورده باشد. خود را پیروز می داند. انسان که بداند در هر موقعیت چه نوع موضع گیری داشته باشد. و بداندکه رضایت حق به این نیست که در هر موقعیت باید به نتیجه رسید، او به دنبال این است که با آزادی از هواها و حرفها و جلوه های دنیا موضع گیری کند و با این کار با شروعش رسیده است. و می داند همین رفتار موجب رضایت حق را ایجاد می کند و او نیز راضی است.

کسی که همیشه مسلح به این سلاح است او همیشه رسییده است و ناقص نخواهد ماند چرا که به اندازه خود، حرکت را آغاز کرده و این مسیر به گونه است که آغاز با اوست، ادامه و پایان با دیگری، «من یخرج من بیته مهاجراً الى الله و رسوله ثم یدرکه الموت فقد وقع اجره على الله» او بهره خود را از این حرکت برده است. و اینجاست که رضایت دارد و احساس موفقیت در هر موقعییت دارد.