«نِعْمَ الْعَبْد». چرا؟«انّهُ اوابَّ».

1. او بازگشت دارد

2. و زیاد به سوى خدا روى مى‏آورد،

3. در تمامى حرکت‏ها مقصد را مى‏شناسد

4. و در تمامى برخوردها کار خود را فراموش نمى‏کند.

5. اسب‏هاى زیبا و مرکب‏هاى رام و خانه‏هاى راحت، او را با خود نمى‏برند،

6.  او این همه را با خود مى‏آورد و شهد و حاصلش را در نزد خدا جمع مى‏کند و براى او مى‏خواهد.

کسى که جلوه‏ها جذبش مى‏کنند اوّاب نیست.

1. اینها همان بچه‏هایى هستند که در بازار دنیا کار خود را فراموش مى‏کنند

2. و به دنبال چرخ و فلک و دعوا و ماجرا راه مى‏افتند

3. و به خدا و کار خود پشت مى‏کنند، در حالى که خدا در انتظار بازگشت و حضور آنهاست،

ما از این لحظه همراه عبودیت خدا هستیم:

1.  از لحظه‏اى که به خود آمدیم

2. و عبودیت خدا را بر

   1. عبودیت نفس

   2. و خلق

   3. و دنیا

   4. و شیطان ترجیح دادیم،

•  

•  

•  چه بسا شرک‏ها و ناخالصى‏هایى داشته باشیم

•  چه بسا که در کنار حوادث بمانیم و به سوى خدا باز نگردیم؛

ولى در هر حال باید در کشش و کوششى باشیم و مراحل عبودیت را به خلوص و اخلاص برسانیم تا از کسانى باشیم که :

• خدا دل‏هاى آنها را به دست مى‏گیرد

• و مباشر دل‏هاى آنها مى‏شود که در دل

  • آنها متاعى هست،

    • خوف و رجا

    • و عشق و طلبى هست

که خداوند به خاطر آن متاع، این دل را پاسدار شود و نگهدار باشد؛ همچنان که یوسف به خاطر متاعى که در دل برادرش بود، او را برداشت و نگه داشت که؛ «مَعاذَ اللَّهِ انْ نَأْخُذَ الَّا مَنْ وَجَدْنا متاعَنا عِنْدَهُ».^[8]

 عبد مؤمن همراه

• ایمانش

• و صلاحش

• و خلوصش

با

• بلاء

• و تمحیص‏

روبرو مى‏شود که تمامى ناخالصى او را پاک مى‏کند. و در عبودیت رو به کمال مى‏برد.