2- ارزش‏عبودیت‏

آنچه از خداست، (نعمت هایی که به ما داده است.)

1. معیار افتخار ما نیست

2. و ارزش آفرین نیست،

3. که داده‏هاى خدا هر چقدر بیشتر باشند، بازدهى بیشترى مى‏خواهند.

4. و این داده‏ها به شهادت سوره‏ى فجر، نه‏ اکرام‏ است و نه‏ اهانت‏، که فقط ابتلاء است.

 آنچه ما بر روى این نعمت‏ها انجام مى‏دهیم و آن سعى و عمل و عبادتى که مى‏آوریم

1. با نیتمان

2. وبا حدود و سنت خدا  

3. وبا اهمیت‏ها محاسبه مى‏شود

معیار ارزش چیزى جز عبودیت نیست. نه نعمت‏هاى خدا و نه عمل و عبادت‏ما، بل عبودیت ما ارزش آفرین است.

 هنگامه مشخص شدن عبودیت، شرک و خلوص ما:

• بلا

• و امتحان

• فتنه ها

• و کوره ها

چون عبودیت ارزش بالایی دارد:

• در شهادت به رسالت محمد (ص) عبودیت پیش از رسالت مطرح مى‏شود؛

•  انبیاء، با معیار عبودیشان از یکدیگر سبقت مى‏گیرند و به رفعت بیشتر مى‏رسند و از قرب خداوند بهره مى‏برند.

• همین حقیقت است که هدف خلقت مى‏شود، نه عبادت. «ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْانْسَ الَّا لِیَعْبُدُونَ»،^[1]

• همین عبودیت را مطرح مى‏کند که صراط مستقیم و نزدیک‏ترین راه تا قرب خداست.

مسیر طی شده تا عبودیت:

• خدا انسان آزاد را آفرید تا با سختى‏ها از عبودیت دیگران جدا شود

• و انسان

  • با معرفت

  • و محبت خدا، به عبودیت و اطاعت او برسد و از معبودهاى دیگر ببرد،

 در این حرکت انتخاب شده‏ى آزاد، این ارزش نهفته است؛ چون در خداوند نامحدود نمى‏توان هدف و غرض را مطرح کرد. او با خلقت اینها به چیزى نمى‏رسد.

هدف و غرض از خلقت:

• به خدا باز نمى‏گردد که او احاطه دارد و نامحدود است،

• بل به خلق باز مى‏گردد که اینها از عبودیت حق

  • بهره‏مند مى‏شوند

  • و پر مى‏شوند

  • و از دست نمى‏روند،

  • در ارتباط بادیگرانى که محتاج و محدود هستند و مثل او هستند خالى مى‏شوند و کم مى‏آورند.

هنگامى که فهمیدیم:

1. رجحان خلقت و آفرینش را

2. اینکه این  خلقت راجح، محتاج هدفى است‏

3. هدف با  ترکیب و خلقت او باید

   1. هماهنگ باشد

   2. و او را سرشار کند.

این هدف عبودیت خدامی شود که عبد در مراحل عبودیت به شئون الهى مى‏رسد و از آنچه که خدا دارد بهره‏مند مى‏گردد.