سوالات چینشی

1.    در چه مرحله برخوردی، پیامبر با کفار چنین سخن می گوید و آنها را این چنین مورد خطاب قرار می دهد؟ 

 2.     چرا در آیه دوم از جمله فعلیه  و در آیه چهارم از جمله اسمیه استفاده شده است؟ چرا جمله فعلیه مقدم شده است؟ اگر ابتدا (اسمیه)می فرمود لا انا عابد ما اعبد چه خللی به مقصود سوره ایجاد می شد؟ اگر بگوییم تفاوت در ثبوت وحدوث است، سوال این است که ثبوت در چه چیزی، چه چیزی ثابت بوده است؟ نشانه های ثبوت در عبودیت و کفر چه علامتهایی دارد که بفهمیم کفر و یا عبودیت ثابت شده یا خیر؟

3.    چرا از واژه عبد و عبادت استفاده شده است؟ آیا این واژه نشان از ریشه اختلاف کافران با پیامبر اکرم دارد؟

4.   چرا در نفی عبادت پیامبر نسبت به معبودهای آنان، دو نوع تعبیر اسمیه و فعلیه آمده است؟(لا اناعابد، لا اعبد) اما در مورد نفی عبادت کفار نسبت به معبود پیامبر فقط جمله اسمیه(لا انتم عابدون ما اعبد) استعمال شده است؟

5.   چرا پیامبر از ما تعبدون و ما عبدتم (ماضی و مضارع) در خطاب با آنها استفاده کرده است؟ چرا مضارع(ما تعبدون) با جمله فعلیه(لا اعبد ما تعبدون) استفاده شده و فعل ماضی(ما عبدتم) با جمله اسمیه(لا انا عابد ما عبدتم) بیان شده است؟

6.   چرا "لا انتم عابدون ما اعبد" در مورد کفار تکرار شده است؟

سوالات ارتباطی:

1.چرا محور سوره عبودیت است؟(در چینشی هم مطرح شده) ارتباط عبودیت با کفر و دین چیست؟

2.     ارتباط آیه 6 با آیات قبل چیست؟ آیا بیان نتیجه است یا غرضی دیگر در کار است؟ آیا تدین به دین، نمود خارجی عبودیت است؟ چرا پس از  بیان کفر و عبودیت با عبارتهای مختلف، با لکم دینکم ولی دین خطاب را پایان می دهد؟

3. چرا نفی عبودیت را هم نسبت به خود و هم نسبت به کفار بیان می کند. آیا بیان این نکته که من به دین شما نیستم و لا اعبد ما تعبدون کفایت نمی کرد؟ چون مشخص بود که آنها "لا انتم عابدون ما اعبد" هستند چرا عبودیت را از آنها نفی می کند؟

فضای سوره:

     * این سوره در چه فضایی و برای چه نوع مخاطبینی نازل شده که یک مطلب به چند تعبیر تکرار شده است؟ آیا این نشان از لجاجت مخاطب این سوره دارد؟ در چه مرحله پیامبر با کافران این چنین برخورد کرده و به جایی می رسد که می فرماید لکم دینکم و لی دین؟آیا در مرحله ای که  حجت ها تمام شده بود و آنها بر کفر خویش مصر بودند، پیامبر چنین برخورد کردند؟